Gebleken is dat huurders met een middeninkomen deels tussen wal en schip raken. Hun inkomen is te hoog voor een sociale huurwoning, maar te laag om een eigen woning aan te schaffen. Zij zijn vaak aangewezen op de vrije huursector. Huurprijsregulering is bedoeld om huren voor hen betaalbaarder te maken.
Het voorstel, dat voor advies ligt bij de Raad van State, is om het woningwaarderingsstelsel (WWS) ook te laten gelden voor het middensegment.
Het WWS is een systeem dat de kwaliteit van woonruimte waardeert door daar punten aan toe te kennen. Het gaat onder anderen om punten voor het aantal vierkante meters, de energieprestatie, WOZ-waarde en extra kwaliteitspunten voor afwerking. Het aantal punten dat een woonruimte telt, correspondeert met een bepaalde huurprijs per maand.
De reacties op het wetsvoorstel waren overweldigend. Gevreesd wordt dat de voorgestelde wet een averechts effect zal hebben. Verhuurders in de geliberaliseerde/niet gereguleerde sector zullen woningen verkopen die daardoor niet meer beschikbaar zijn voor de verhuur. Ook zal de investeringsbereidheid van verhuurders afnemen.
In Duitsland wordt in veel regio’s gewerkt met de Mietspiegel. Bij mutatie mag de verhuurder een nieuwe huurprijs per vierkante meter vragen van maximaal 110 procent van het gemiddelde van de buurt waarin de huurwoning zich bevindt. Hierbij wordt onderscheid gemaakt naar onderhoudsniveau en kwaliteit van de woning. Een voordeel van dit systeem is dat er veel ruimte is voor lokale context en dat de marktwaarde meegenomen wordt in de regulering.
Het huidige (gevallen) kabinet heeft niet voor een Mietspiegel gekozen omdat de hoogte van de markthuren niet aansluit bij de betaalbaarheidsgrenzen van de middeninkomens.
Of de nieuwe regering dezelfde mening is toegedaan moeten we afwachten. Eén ding is zeker: het wetsvoorstel Wet betaalbare huur is nog geen gelopen koers.